Partycypacyjny, czyli taki, w którym uczestniczą na rozmaite sposoby różni ludzie: pracownicy instytucji, uczestnicy zajęć i pozostali mieszkańcy. Nie przyjeżdżamy tam jako zewnętrzni specjaliści od pisania strategii, ale animatorzy wspierający proces powstawania dokumentu. Spotykamy ludzi, zapraszamy ich na warsztaty, zbieramy ich pomysły, a potem konsultujemy. Szukamy ich w różnych miejscach, wychodzimy z domów kultury na ulice, place, na targ i na stadion czy do wiejskich świetlic.
Razem z nami pracują socjolożki, które czuwają nad lokalnymi diagnozami poprzedzającymi strategie. Diagnozy lokalne, czyli rozpoznanie faktycznych potrzeb i oczekiwań lokalnej społeczności, to niezbędna część dobrej strategii. Strategia ma pomagać w zarządzaniu instytucją. Dobra strategia musi więc uwzględniać faktyczne potrzeby społeczne, odpowiadać na faktyczne, wyrażone przez mieszkańców oczekiwania. W innym razie grozi jej bycie fasadowym, pustym dokumentem. O tym, jakimi metodami można w prosty sposób przeprowadzać diagnozy pisaliśmy w poradniku „Zrób to sam. Jak zostać badaczem społeczności lokalnej?".
Jaka strategia dla domu kultury? Strategia zwykle kojarzy się z opasłym i nudnym dokumentem. Nie musi taka być – chcemy zerwać ze złymi nawykami i pokazać, że strategia powinna być nie tylko „dla” ludzi, ale i „przez” ludzi pisana. Dokumenty, które napiszemy nie będą przegadane, nudne i drętwe. Przeciwnie – naszym celem jest stworzenie takich dokumentów, które zostaną po pierwsze szeroko skonsultowane społecznie i będą faktycznie odzwierciedlały potrzeby mieszkańców, po drugie, będą czytelne dla każdego, kto zechce po nie sięgnąć.
Po co strategia w domu kultury? Przyzwyczailiśmy się, że strategie to obowiązkowe dokumenty tworzone przez gminy, ale w domach kultury to nowość. Utworzenie strategii dla domu kultury wzmacnia jego pozycję wobec lokalnych władz, pozwala na lepsze planowanie i zarządzanie instytucją wyznaczając ramy działania. Myślenie strategiczne jest warunkiem dobrego rozwoju instytucji. Strategia wskazuje najważniejsze kierunki rozwoju. Zawiera nadrzędną wizję, która przyświeca całemu zespołowi. Ponadto pozwala na przejście od ogólników do praktycznych szczegółów: co i w jakim terminie zostanie zrobione, ile będzie kosztowało i skąd pozyskać na to środki itp. Dzięki określeniu jaki efekt powinien zostać osiągnięty można skonstruować wskaźniki mierzenia skuteczności planowanych działań, a w razie niepowodzeń – elastycznie reagować na zmiany.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz